Gerwin van der Pol
2017-4. Een oude man, Murray, moet zijn boekwinkel in New York opdoeken, en stelt voor dat zijn jongere werknemer gigolo wordt, en dat hij als zijn pooier er ook geld aan verdient. Wat volgt zijn een reeks bezoeken van Fioravante aan talloze rijke eenzame dames, totdat hij platonisch verliefd wordt op een weduwe van een rabbijn. Verder blijkt de oude man te fungeren als oppas voor zijn de kinderen van de zwarte huisbazin, en leert hij de kinderen baseball. De weduwe van de rabbijn heeft ook zes kinderen, zodat een culturele overdracht van zwarte cultuur en joodse cultuur mooi in beeld gebracht kan worden, met een opeenstapeling van vooroordelen en clichés.
Geen idee wat voor film dit zou zijn, een komedie, een kinderfilm, een softporno film? Vul je de namen in van de medewerkers, dan wordt alles duidelijk. John Turturro probeert als schrijver/regisseur carrière te maken, en aangezien hij geen status heeft als zodanig, en dus ook geen financiële mogelijkheden, biedt tout Hollywood zijn/haar diensten voor een habbekrats aan. Daarmee is de financiering en de distributie gegarandeerd, en zit het publiek met de gebakken peren.
Manieren om de film te verteren
De manier om de film te verteren is door de reputatie van de Hollywoodsterren voortdurend te vergelijken met hun personages in deze film. John Turturro speelt een vaag personage, zonder achtergrond of meningen. Volgens het verhaal maakt dat hem zeer geschikt als gigolo, op wie de vrouwen hun verlangens kunnen projecteren. Of dat Turturro voor de toeschouwer ook een interessant personage maakt is maar de vraag. Woody Allen speelt vooral een persiflage van zichzelf, met het gebruikelijk gemopper, de onhandigheid, en zowaar met een enkele grap.
O wat grappig, o wat ondeugend.
Waar een mens zich wel over verbaast, is waarom Turturro in een zelfgeschreven script ernaar gestreefd heeft om een kopie van Woody Allen te maken? Verder is de film een opeenstapeling van beroemdheden: kijk Sharon Stone, kijk Liev Schreiber, kijk Sofia Vergara. O wat grappig, o wat ondeugend.
Enigszins interessant is wel Avigal, de weduwe van een rabbijn. Zij is de enige die fascineert als personage, en niet vanwege de actrice die haar speelt (Vanessa Paradis). Ze is zwijgzaam, en we zien haar vaak voor zich uit staren, en anders dan bij Turturro die ook zo zwijgt, suggereert dat bij haar een heel complex verleden en een intelligente, gevoelige vrouw. Maar het kan ook zijn dat ze positief opvalt omdat de rest van de film zo niksig is.