Gerwin van der Pol
2017- 39. Chloë Fortin (Marine Vacth) is depressief, en besluit naar een psychiater Paul Meyer (Jérémie Rénier) te gaan. Na een paar sessies, waarin hij mysterieus naar haar luistert en haar laat doorpraten, geeft hij hardop toe dat hij de sessies moet staken omdat hij verliefd op haar is geworden- wat de toeschouwer en Chloë al dachten. Ze krijgen een relatie en gaan samenwonen. Dan merkt ze dat hij zijn naam ooit veranderd heeft, wat hij haar nooit verteld heeft. En een volgende dag ziet ze hem op een plek in de stad waarvan hij zegt dat hij daar niet was.
En zo ontstaat er een thriller waarin we, met haar, aan alles gaan twijfelen. Haar man blijkt een tweelingbroer te hebben, wat hij ontkent. Ze gaat in het geheim in therapie bij die tweelingbroer, en begint met hem een relatie. Daar krijgen we als toeschouwer veel van te zien, al lijkt het naakter dan het in werkelijkheid is. Kijk naar de bijgaande foto, wat valt daar nu precies voor zogenaamd aanstootgevends te zien?
Maar steeds meer beginnen we te twijfelen aan wat er nu wel of geen realiteit is. Droomt ze alleen maar dat die tweelingbroer bestaat? Zit ze alleen maar in de spiegel te kijken, waardoor ze alles (letterlijk en figuurlijk) dubbel ziet? En hoe overleeft haar relatie met Paul dit alles?
De toeschouwer geeft op.
De spanning stijgt in de film, de fantasieën/ gebeurtenissen worden dreigender en complexer. Maar als we als toeschouwer aan alles moeten gaan twijfelen, en als de film op sommige momenten ‘liegt’ – niet alles kan tegelijkertijd waar zijn – dan geeft de toeschouwer eigenlijk gewoon op, en wacht ongeduldig op het einde van de film. Dat einde zet alles nogmaals ter discussie, en dan weet de toeschouwer het helemaal niet meer.
De film zet in op Hitchcockiaanse spanning. Daarbij gebruikt de film allerlei tweelingen/verdubbelingen symboliek en doet dat ook in de beelden, zo zijn er zijn volop spiegels in beeld. De vormgeving is echter weinig origineel, en citeert alleen maar David Cronenbergs Videodrome (1983) en Dead Ringers (1988). De film lijkt te draaien om de zogenaamde schoonheid en aantrekkelijkheid van Marine Vacth. Toch is de dubbelrol van Jérémie Rénier uiteindelijk interessanter, en een verademing in vergelijking met het acteerwerk van Jeremy Irons in Dead Ringers. Al kan dat een kwestie van smaak zijn.
Hoe dan ook, over regisseur François Ozon moet je altijd zeggen dat hij geweldig en vernieuwend is. Ik durf toch te beweren dat L’Amant Double erg tegenvalt.