Gerwin van der Pol
2017-13. De film gaat over een drama docent Isaac (Brett Gelman) in een ongelukkig huwelijk met een blinde vrouw, die zijn frustraties botviert op zijn acteurs en de hele wereld. Zijn gedrag leidt er voortdurend toe dat hij in totaal ongemakkelijke situaties belandt, en dat alles dat hij onderneemt hopeloos mislukt. En hij is Joods, dat wordt nogal benadrukt. De vergelijking met Woody Allen spookt door het hoofd van de toeschouwer, zeker wanneer Isaac in de buurt is van zijn familie.
Nestbevuilers?
De film begint met een grote tekst in beeld dat de film is opgenomen en zich afspeelt in Los Angeles. Het is onduidelijk of dat een aanbeveling of een diskwalificatie is. De film behandelt het onderwerp van acteurs die getraumatiseerd worden door hun docent en acteurs die vernederende reclamejobs moeten accepteren voor het geld. Dat is de dagelijkse realiteit van de bewoners van Los Angeles, een plaats bevolkt met gesjeesde wannabe’s. Maar de film is gemaakt door en met acteurs die zichzelf heel serieus nemen in de manier waarop ze in de film soortgelijke acteurs belachelijk maken. Zo zet de film de toeschouwer op een vervelend dwaalspoor: moeten we nu lachen om de belachelijke personages, of om de makers die zichzelf te serieus nemen dat ze niet begrijpen dat hen dat belachelijk maakt?
De allereerste beelden tonen hoe Isaac in broek heeft geplast, en dat is het begin van heel veel genante situaties. De humor van de scènes is niet zozeer de onaangename situaties zelf, als wel de manier waarop hij expressieloos kijkt, beweegt en reageert. Desondanks begrijpen we hoe zijn starre houding verbergt hoe hij steeds meer begint te koken van opgekropte woede en ergernis, die hij volledig aan zijn eigen incompetentie te wijten heeft.
Medelijden, maar niet met Isaac
Zo volgen een serie sketches die meer of minder geslaagd zijn, en als reeks misschien iets bijdragen aan het begrip voor Isaac. De film heeft wel een verfrissende eigen stijl, die ertoe leidt dat we geen medelijden krijgen met Isaac – hij wordt steeds onaangenamer – maar dat we wel sympathie en medelijden opbrengen met de personages die met hem moeten omgaan.
Wat bijblijft is de muziekkeuze: per scène is er totaal andere, schijnbaar ongepaste begeleidende muziek. En hoewel onnavolgbaar raak je als toeschouwer in toch overtuigd dat het op de een of andere manier wel de juiste snaar raakt van de scènes.