Gerwin van der Pol
2017-21. Maureen Cartwright (Kristen Stewart) vult haar tijd als personal shopper van een beroemd, maar akelig, fotomodel Kyra (Nora von Waldstätten). Dat betekent dat ze voortdurend dure kleding en accessoires overal in Europa voor haar moet ophalen. Ze heeft de sleutels van Kyra’s appartement in Parijs, zodat ze de spullen bij haar kan bezorgen en weer ophalen, maar ziet Kyra zelf vrijwel nooit. Een keer ontmoet ze in het appartement Kyra’s minnaar Ingo (Lars Eidinger).
Maureen heeft zojuist haar tweelingbroer verloren aan een hartkwaal, waar ze zelf ook aan lijdt. Ze gelooft in geesten, en had met haar broer afgesproken dat degene die het eerst zou overlijden, de ander als geest een teken te geven. Maureen overnacht daarom in zijn huis en wordt inderdaad door een geest bezocht, wat haar de stuipen op het lijf bezorgt. Ook buiten het huis achtervolgt de ‘geest’ haar, via whatsapp houdt hij haar indringend in zijn greep.
Het is nogal wat gevraagd van de toeschouwer om in een realistisch psychologisch drama aan te nemen dat er klopgeesten bestaan. Fictie is een ‘alsof’ constructie, we geloven tijdelijk, voor de duur van de film, dat er een vrouw Maureen Cartwright is die bezocht wordt door een klopgeest. Maar dat vergt wel veel welwillendheid van de toeschouwer, meer welwillendheid dan nodig is om bijvoorbeeld mee te gaan met de constructie dat er een vrouw Maureen Cartwright is die een personal shopper is.
Welwillendheid
Welwillendheid is waarschijnlijk wel het meest belangrijke woord bij het aanschouwen van deze film. Er gebeurt van alles: klopgeesten, whatsapp-gesprekken, een mysterieuze Kyra, een mysterieuze Ingo, gesprekken met de weduwe van haar broer, mogelijke kopers van het huis, Skype-gesprekken met Maureens vriend die in Oman zit, veel gedoe over de dure kleding en ook nog wat fake-historische beelden van Victor Hugo. Als toeschouwer volg je het allemaal gematigd belangstellend, met hetzelfde gebrek aan emoties als actrice Kristen Stewart ten toon spreidt. Maar die welwillendheid zou wel beloond moeten worden, door op z’n minst al die verhaalelementen ergens naar toe te leiden, al was het maar een persoonlijke ontwikkeling van Maureen. Toegegeven, uiteindelijk komt ze tot een bepaald inzicht, maar dat is nauwelijks de moeite waard, hoogstens een beetje grappig. Er zijn talloze andere kwesties aangestipt die heel belangrijk voor haar waren, maar volledig uit beeld zijn verdwenen. De rouw om het verlies van haar broer verdwijnt tegen de achtergrond van het klopgeest-plot, de serieuze angst voor haar hartkwaal (voorkom spanning!) bestaat blijkbaar niet wanneer ze voortdurend bewust zoveel mogelijk haar eigen grenzen verlegt. Ze haat Kyra om haar diva-gedrag en kleding-fetisjisme, maar is de hele film bezig haar te worden. Met zoveel tegenstellingen tussen willen en doen in één personage kan de toeschouwer alleen maar aan de zijlijn verbaasd toekijken.